Κατερίνα Στανίση:«Έτρωγα συνέχεια ξύλο, φοβόμουν για την ζωή μου»

Την πιο αποκαλυπτική συνέντευξη της ζωής της έδωσε η Κατερίνα Στανίση. Εκεί που μίλησε για ξυλοδαρμό, κακοποίηση και τα πατώματα που σφουγγάριζε μικρή.

«Όταν σε χτυπάνε, τρώς συνεχώς ξύλο, δεν ξέρεις από πού να ξεφύγεις, έχεις το φόβο μέσα σου μην τυχόν και φύγεις από το σπίτι γιατί μπορεί να σε σκοτώσει. Ζεις υπό την απειλή. Τέλος πάντων, μάλλον η ζωή μου θα πρέπει να γυριστεί σε ταινία». Αυτό απάντησε η Κατερίνα Στανίση στον δημοσιογράφο του Εγώ Weekly που την ρώτησε αν απείλησε ποτέ άντρας την ζωή της.

Προσθέτοντας, σχετικά με το πως αντιμετωπίζεις την κακοποίηση: «Είναι πολύ δύσκολο να δώσεις συμβουλή σε τέτοια πράγματα, γιατί δεν ξέρεις πως είναι η κάθε οικογένεια. Αν μια γυναίκα κακοποιείται, δεν ξέρεις αν κάθεται γιατί υπάρχει λόγος, αν έχει παιδιά, αν είναι μεγάλη, αν φοβάται μη τυχόν και δεν πατήσει στα πόδια της, αν δεν την πάρουν σε δουλειά. (…) Εγώ πήρα τη δύναμη να φύγω από το γάμο μου και τις σχέσεις μου έπειτα από πολλή σκέψη πολλών ετών και πολύ αγώνα. Πολλές φορές έλεγα: ‘Μα γιατί γίνεται; Δεν έκανα κάτι’. Κι αυτό είναι ένα είδος ενοχής. Έψαχνα να δω για ποιο λόγο συνέβαινε. Δυστυχώς, όμως, υπάρχουν άνθρωποι που δεν πονάνε το σύντροφό τους, είναι απάνθρωποι».

Εξίσου σκληρά και απάνθρωπα ήταν, όπως δήλωσε, και τα παιδικά της χρόνια: «Θυμάμαι ότι ήρθαμε για πρώτη φορά τα Χριστούγεννά στην Ελλάδα, από τη Γερμανία, επειδή έδιωχναν κόσμο, υπήρχε μεγάλη κρίση. Η μάνα μου ξενοδούλευε και με έπαιρνε μαζί της. Σφουγγάριζα, ήμουν παραδουλεύτρα. Δε θα ξεχάσω ότι ανάλογες ημέρες είχαμε πάει σε μία πολύ καλή κυρία να της καθαρίσουμε το σπίτι. Μας έδωσε παραπάνω χρήματα από εκείνα που έπρεπε να πάρουμε και διάφορα γλυκά. Στην επιστροφή για το σπίτι κρατούσα τη μητέρα μου αγκαζέ στο δρόμο και θυμάμαι ότι ήμασταν τόσο ευτυχισμένες! Αυτά τα λίγα για εμάς ήταν τόσο πολλά. Θέλω να πω μ’ αυτό το παράδειγμα ότι είχα σκληραγωγηθεί στη ζωή από μικρή. Ήμουν μαθημένη στα δύσκολα. (…) Υπήρχαν εποχές που δεν είχαμε ούτε να φάμε. Ήρθαμε από τη Γερμανία με μία βαλίτσα. Ήμουν όμως δεκαοκτώ ετών και γεμάτη όνειρα».

Αν και εκείνο το σημείο της συνέντευξης που δείνχνει την ψυχολογική κατάσταση της τραγουδίστριας, την εποχή μάλιστα που οι θαμώνες των νυχτερινών κέντρων που εμφανιζόταν την αποθέωναν, ήταν όταν δήλωσε: «Έπαθα πολλές φορές κατάθλιψη. Δεν ήξερα τι μου συμβαίνει. Ξέδινα με τη δουλειά. Πήγαινα όπου με ζητούσαν, χωρίς να εξετάσω αν το μαγαζί που θα πάω είναι καλό ή όχι. Δεν έδινα ουσιαστικά σημασία στην πρόταση. Πήγαινα μόνο για να είμαι στον κόσμο, να περάσει η νύχτα να ξημερώσει και μετά να κοιμηθώ. Και μόνο μέσα από την αγάπη του κόσμου ξεπέρασα τα πάντα. Το κοινό με αγάπησε, με στήριξε και με στηρίζει ακόμα».